Een klein meisje

Soms zie ik een kind dat anders is, een meisje in wiens waakzame ogen ik mezelf herken. Ze straalt onzekerheid uit. Reeds op zo jonge leeftijd weegt de last op haar schoudertjes zwaar.

Dan voel ik genegenheid voor dat meisje. Dan wil ik haar zo graag helpen. Ik wil haar vertellen dat alles uiteindelijk wel goed komt. Ik wil haar overladen met geschenken. Ik wil zo graag de last voor haar dragen, en haar ook, totdat mijn rug het begeeft.

Maar ik weet dat ik dat, uit liefde voor haar, niet mag doen. Een kind heeft dingen nodig om naar te verlangen, om naar uit te kijken, om voor te sparen en om van te dromen. Het meisje moet bepaalde zaken heel graag willen, maar toch nooit krijgen. Ze moet vreselijke situaties doorstaan en er sterker van worden. Ze moet het gevoel hebben dat ze niet meer verder kan, om dan juist op tijd gered te worden door een nieuw sprankeltje hoop.

Later zal ze terugkijken op haar jeugd en verstaan dat het zo beter was. Ze zal beseffen dat ze met voortdurende hulp en begeleiding lang niet zo sterk en zelfstandig zou geworden zijn. Ze zal dankbaar zijn.

Waarom ben ik dan nog altijd een klein meisje dat telkens weer vergeet hoeveel haar alwetende Vader van haar houdt?