De eerste week

Er was eens een sprookje waarin twee meisjes terecht kwamen. Toen ze daar aankwamen waren ze verwonderd over zoveel schoonheid.

Uren lang liepen ze op straten die zelden door auto's werden gebruikt. Ze zaten of lagen op het asfalt en genoten van de zon of de regen. Als ze een andere wandelaar tegenkwamen, begroetten ze die vriendelijk. Soms ontstond er een kort gesprek. Het kwam immers niet zo vaak voor dat verschillende wegen zich kruisten.

Elke dag besloten ze om die nacht in het bos te wandelen. Hier waren de nachten pikzwart en niet donkerblauw met oranje. Ze liepen op het zandweggetje en in de verte zagen ze het zwart nog zwarter worden. Dat was het silhouet van het gevreesde bos met de beren, de everzwijnen en de drugsdealers. Luid zingend liepen ze hand in hand steeds verder, tot ze door angst overmand werden. Hals over kop renden ze de hele weg terug naar huis, want het bos was nog veel bedreigender wanneer het achter hen lag.

Ze fietsten door velden, langs dorpjes met rode daken. De frisse wind streek langs hun gezichten en door hun haar. De ondergaande lentezon kleurde alles goud. Ze wisten nu heel zeker dat ze weg wilden, weg van de wereld waar ze vandaan kwamen en waar ze tot hun grote spijt naar moesten terugkeren. Ze maakten veel foto's, omdat ze bang waren te vergeten. De mooiste momenten echter werden alleen in hun harten vastgelegd, omdat ze beiden wisten dat sommige dingen alleen daar veilig zijn.


Foto gemaakt door Enja Stein.