zonder jou geen wereld

Als jij er niet bent, is de wereld er ook niet. Niet omdat er iemand zo verliefd op je is dat een wereld zonder jou voor hem of haar niet denkbaar is. Dat kan natuurlijk ook, je weet maar nooit. Maar je gelooft toch niet echt dat er mensen in de stad rondlopen als jij er niet bent? Of dat mensen die je kent met elkaar afspreken zonder jou erbij en dan met elkaar praten, lachen en misschien zelfs onderlinge banden smeden, zonder dat jij erbij bent om dat te registreren en om je er al dan niet over te verheugen? En je gelooft toch zeker niet dat ze dan, als jij toevallig ter sprake komt, positief of negatief over jou praten en daardoor de volgende keer dat ze je zien een beetje anders naar je kijken? Schaam je je niet dat je maar zo zelden dingen koopt in dat kleine winkeltje waar je zo van houdt? Als jij het niet doet, waar moeten die mensen dan van leven?
Je hebt in de loop der jaren uiteraard geleerd dat het leven wel degelijk doorgaat zonder jou. Je kan het je helemaal voorstellen: je ouders die thuis aan je denken als je weer eens lang van huis bent, de mensen op de trein die na hun toevallig oogcontact met jou ook een eigen leven leiden, de kindjes op de onderkant van de aarde die in hun bed kruipen als jij er net uitkomt. Maar wees eens eerlijk. Die mensen krijgen toch pas hun eigen leven als jij daaraan denkt? Is het niet zo dat een feestje pas echt heeft plaatsgevonden, dat het vaag geplande iets concreets wordt, als jij er anderen over hoort praten en als jij er op facebook de foto's van ziet, dus pas als jíj je er een voorstelling van gaat maken?
Hoe je het ook draait of keert, de wereld bestaat alleen door jou. Dus rust de taak om die wereld in stand te houden op jouw schouders. Oefen jezelf in het denken aan anderen, geef hen een leven. Maar wees gerust, het is niet zo heel erg belangrijk. Als je het niet doet, is er ook niemand die het kan opmerken.