er is onvoldoende sch(r)ijfruimte

Ik heb besloten dat ik eens ga schrijven wat ik echt wil zeggen, ook al is dat een onverstandig idee. Ik wil niet altijd in de ik-vorm schrijven, omdat mensen dan automatisch denken (of weten) dat ik over mezelf schrijf. Het probleem is dat ze dat ook denken als ik in een van de andere vormen schrijf (want iemand legt toch altijd een stuk van zichzelf in wat hij schrijft... maar is het niet net een kunst om dat niet te doen?). En als ik dan in de ik-vorm iets wil schrijven dat eens echt niet over mij gaat, dan geloven ze mij niet. Ik kan toch moeilijk in het begin zeggen welke stukjes wel en welke niet over en van mij zijn? Want dan zou ik nog niet helemaal eerlijk kunnen zijn, want eigenlijk zijn het toch allemaal (puzzel)stukjes van mij die helpen om een geheel beeld te vormen, maar dat mogen jullie niet weten. Maar jullie weten het waarschijnlijk toch al lang, wat er dan weer voor zorgt dat ik niet zomaar alles kan schrijven, omdat ik moet oppassen dat jullie niet denken dat die dingen ook bij mij horen. En die gedachte toont dan weer dat ik jullie een vals beeld van mij wil laten vormen, want anders zou ik toch gewoon alles wat in me opkomt kunnen schrijven zonder zorg dat iemand iets verkeerds over me denkt? Maar zo gaat dat niet met mensen. En waarom kan het me eigenlijk zoveel schelen of mensen een fout beeld van mij hebben? De enkele mensen die in staat zijn mijn essentie te verstaan, zullen dat ook kunnen als ik heel rare en niet bij mijn beeld passende dingen schrijf.

Wat ik bijna even erg vind als dat mensen een verkeerd beeld van mij krijgen, is dat ik het gevoel heb dat ik alles altijd overdrijf. Ik maak alles altijd veel mooier, erger, dramatischer, sprookjesachtiger, dieper, pijnlijker en kapotter dan het in werkelijkheid is. (En ik wil dit helemaal niet als 'ik' vertellen. Ik wil het in een personage stoppen. Geen klein meisje, dan is het toch weer te duidelijk dat ik het zelf ben. Ook geen oude man, want die is dan te duidelijk het tegenovergestelde, waardoor het weer duidelijk is dat ik het ben. En ook niet in een absurde wereld, want dan is het te duidelijk dat ik die wereld gebruik om te camoufleren dat het wél echt is, maar toch vind ik die werelden het leukst, want je kunt er zo veel verborgen dingen mee uitdrukken.) Ik overdrijf dus altijd, alsof de wereld wit is met zwarte lijntjes en ik kleur ze in zoals ik ze wil zien, met heel veel kleur. En dan voel ik me goed, want mijn wereld is helemaal zoals ik ze hebben wil. Maar ze is dan wel niet meer echt, of dat weet ik eigenlijk niet. Misschien doet iedereen dat wel, misschien maakt iedereen zijn eigen tekening van de werkelijkheid. Ja, dat zal waarschijnlijk wel zo zijn. Maar dan versta ik niet waarom er zo weinig mensen zijn die hun leven graag hebben. Ik vind het altijd wel vermakend en mooi (in de esthetische zin). Niet alleen wanneer ik euforisch overstromend van levensvreugde rondzweef, ook wanneer ik echt heel diep zit, dan voel ik me nog steeds zo volledig mens, zodat het toch op een bepaalde manier goed voelt, maar dat geef ik natuurlijk niet toe. Misschien kan ik gewoon beter kleuren dan anderen.
Door mijn kleurplaat dan ook nog eens op te schrijven, is het helemaal hopeloos. Het geschrevene kan nooit samenvallen met het echte (en ik weet dat dat al vaker gezegd is), maar eigenlijk wil ik dat niet geloven. Ik denk dat het mogelijk is om je eigen wereld vorm te geven, maar dat lukt dan ook niet helemaal, omdat die wereld die je wil weergeven, zelf ook verandert doordat je ze opschrijft.

Dit soort dingen schrijf ik normaalgezien alleen voor mezelf. Dit is een uitzondering, hopelijk. En ik haat het dat ik altijd wil dat iedereen het leest, terwijl ik dat eigenlijk ook niet wil. Best wel kinderachtig allemaal. (Het volgende stuk had ik hiervoor al geschreven, daarom is de overgang raar, maar ik heb geen zin meer om het aan te passen, sorry.)

Het spijt mij zeer dat ik dit allemaal schrijf. Ik weet dat dit soort dingen niet gezegd horen te worden. Het is ook een teleurstelling voor degenen die dit ook allang gedacht hebben, maar de wijze beslissing genomen hebben om het niet te schrijven of daar misschien ook helemaal geen behoefte aan hebben. Ik vind het ook altijd heel stom als anderen dit soort dingen schrijven. Daarom is het eigenlijk ook heel erg tegen mijn principes. Maar ik heb de laatste tijd het verlangen om bepaalde dingen achter te laten en op te geven. En aangezien mijn leven, mensen, het land en de maatschappij waarin ik leef, al het vertrouwde, voedsel en dromen daarvoor niet zo geschikt zijn, denk ik dat het opgeven van dit principe de minst ernstige gevolgen zal hebben. Misschien zal ik hier wel nooit meer iets kunnen schrijven, dat kan...