Einde

Ik klap het boek dicht met gemengde gevoelens.
Er is dat gevoel van weemoed, waarvan het doordringende gefluister ergens in een holte weergalmt. Het roept beelden op van trappen met sierlijke leuningen en gammele treden, van overwonnen angsten, van vertrouwde plaatsen, van berusting in wat komen zou en zelfs van een paar bijzondere mensen.
Een ander gevoel is in mijn hoofd een vreugdedansje aan het uitvoeren. Als het even op adem moet komen, zucht het tevreden en zingt het een liedje over de toekomst die nu eindelijk kan beginnen.
Het derde gevoel heeft zich in mijn maagstreek genesteld. Het staart grimmig naar taferelen in de verte en luistert naar conversaties die niet voor zijn verbitterde oren bestemd zijn. "Wie was dat nu weer op deze foto?" "Hm, het was iets met veel a's. Aja, Marina. Hoe kon ik die naam nu vergeten!" "Die heeft haar haar eens groen geverfd, hé?" "Jaa. Ik snap nog altijd niet waarom ze dat gedaan heeft!"