Zoals elke dag maakte ze een wandeling langs het strand. Ze keek naar de zon die onderging in de verte die daar zo tastbaar voor haar uitgespreid lag. Een heel klein beetje oneindigheid. Terwijl haar voeten overspoeld werden door een zachte golf, deed een onbestemd verlangen hetzelfde met haar hart. Het was sterker dan haarzelf, en ze was blij dat ze deze zin kon denken zonder zich een aanstelster te vinden, want nu was het waar. Het was waarder dan alles wat ze ooit had geweten, dus besloot ze al het andere te vergeten. Ze zette voorzichtig de ene voet achter de andere. Ze danste met het water, het omvloeide haar lichaam, omgaf haar met tedere strelingen. Ze had al geen houvast meer onder haar voeten. Bij de volgende hoge golf gaf ze zich volledig over. Eindelijk wist ze hoe het voelde om zichzelf te verliezen. Roze mist steeg op in haar hoofd, bedwelmde haar gedachten, maakte haar dronken van geluk. Ze voelde zich mooi.
skip to main |
skip to sidebar
Het is even tijd voor wat anders. Let vooral niet op mij.
over mij
- Goudlockje
- is nog steeds zo verliefd op het leven en op alle dingen die het mens-zijn zo mooi maken.
3 opmerkingen:
Oei, die moet ik even laten bezinken... Mooi, dat wel!
En zonder alles goed en wel te beseffen liep hij van haar weg, sneller en verder dan hij eigenlijk durfde. Alleen en beseffend dat alleen niet echt alleen zou zijn, berustte hij zich er in. Om er nu weer uit te geraken zouden zonnestralen nodig zijn, hij greep ze vast toen ze eindelijk kwamen en brandde zijn handen. Blaas en auw en zucht van verlichting na koude aarde. Boven aangekomen, nu spelend met de stralen zoals zo'n meisje dat voor de fanfare loopt doet met haar stokken, lacht hij goedgeluimd een engel toe die al die tijd getrokken had aan het touw dat om zijn middel zat. 't was pas toen hij dat wou merken dat hij kon geloven wat hij bad.
:D
Een reactie posten