In de trein

2 mensen zitten tegenover elkaar in de trein. Na 53 minuten verbreekt een van hen de stilte.
- Vindt u dit niet absurd?
- Nee.
- Verstaat u wat ik bedoel?
- Nee.
- Ik vind het gewoon raar dat wij twee mensen zijn die zo veel verschillende dingen zouden kunnen zeggen en doen en dat we er toch voor kiezen om gewoon voor ons uit te staren.
- Dat vind ik helemaal niet raar. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy, ziet u.
- Maar beseft u dan niet dat ik nu zou kunnen opstaan, met mijn flesje spuitwater op uw hoofd slaan, u de hand schudden en dan luid lachend door het raam naar buiten duiken. Misschien zou ik er nog licht gewond vanaf komen. Dan zitten we misschien over twee weken weer tegenover elkaar en bent u alles al lang vergeten. Of u herinnert het zich nog. Dan zou u op mijn voet gaan staan, proberen om er zo veel mogelijk gewicht op te plaatsen en doen alsof het per ongeluk was, want u bent nog niet zo geoefend in dat soort dingen. U zou merken dat het een fantastisch gevoel geeft. Dus doet u vervolgens uw schoenen uit (want zoveel respect heeft u nog), gaat op de bank staan, begint wild te dansen en vraagt aan de verbaasde mensen rondom u of ze niet willen meedoen. Een paar minuten later wordt u overvallen door schaamte en u gaat bedeesd terug op uw plaats zitten. De kraag van uw jasje slaat u een beetje hoger.
- Leuk dat u zoveel fantasie heeft, maar ik moet er hier af. Dag.