Koud

Nu zit ik hier en de regendruppels glijden over de vuile ruit, als de modderige tranen die ik niet meer kan wenen. Nee, wenen is iets voor mensen met hoop, voor mensen met dromen. Dromen vallen niet altijd in stukken op de grond. Na een tijdje zijn zelfs de mooiste dromen gewoon uitgedroomd. Ze laten het hoofd en het hart niet meer op hol slaan. Mijn dromen zijn als een lievelingslied waar ik te vaak naar geluisterd heb. En het doet pijn dat ze mij vervelen. Misschien had ik vroeger wat minder moeten dromen. Dan had ik misschien op tijd ingezien dat hij niet de juiste was. Maar wij zouden het allemaal beter doen. Het enige wat ons nu nog bindt zijn de herinneringen aan de passie van de beginjaren en de tattoos met elkaars initialen. Maar ook herinneringen vervagen en tattoos worden rimpelig.
Ik heb het koud.