The gods envy us because we're mortal..

Als mensen nadenken over hun eigen bestaan, worden ze neerslachtig, omdat ze dan beseffen hoe nietig en hoe onbeduidend en hoe vergankelijk ze zijn. Dan vinden ze dat hun leven geen zin heeft. Als ze die stap achteruit zetten zien ze dat al hun banale zorgen over de kleine dingen des levens alleen maar lachwekkend zijn. Op dat moment beseffen ze misschien ook dat elke seconde hun laatste zou kunnen zijn, omdat ze voortdurend in levensgevaar verkeren. Die gedachten maken hen bang, dus laten ze de reflectie van hun leven voor wat ze is en keren naar hun alledaagse bezigheden terug.

Maar is het niet juist omgekeerd? Het diepe besef dat het elk moment afgelopen kan zijn, maakt elke seconde die je nog krijgt toch veel mooier. Als je die stap achteruit zet, zie je de banale zorgen, maar je ziet daarnaast ook hoe fantastisch alles in elkaar past en in elkaar overgaat. Je ziet adembenemende landschappen, je ziet kleurrijke planten die dan weer als voeding dienen voor mooie dieren, je ziet mensen die aan bloemen ruiken en door bossen rennen en die zich daardoor blij voelen, je ziet mensen die om elkaar geven.

Wat zou er nu meer zin kunnen geven aan ons bestaan dan dat? Wat maakt het uit dat er ook dieptepunten zullen komen? Wat maakt het uit dat jij niet altijd alles zal krijgen wat je graag zou willen? Wat maakt het uit dat men binnen 200 jaar niet meer weet wie jij was? Wat maakt het uit dat je binnen een aantal jaren zeker zal sterven?

Dat zijn allemaal onderdelen van het prachtige geheel die het juist nog mooier maken. Het leven is een betoverend sprookje waar wij deel van mogen uitmaken en het sprookje is voor iedereen weer helemaal anders en nieuw. Elke dag is een verrassing. Elke seconde is een kostbaar geschenk.